آرزوهای بزرگ...!

امروز خیلی دلم خواست که امسال به همه آرزوهایی که دارم برسم، یه لحظه فکر کردم اگه اون آرزوهایی که توی ذهنمه برآورده بشه چقدر احساس خوشبختی خواهم کرد....  و یه حس شعف در من ایجاد شد!  دقیقاً به این صورت :  

توی این کتابای روان شناسی میگن که آرزوهاتونو کاملا ، جز به جز تجسم کنید، هی تجسم کنید و هی تجسم کنید...! منم تجسم کردم اون لحظه ای که بفهمم امتحان (یه امتحانی!) قبول شدم، تا این حد   خوشحال می شم.  اون وقت حاضرم به همه شام بدم! 

بعد فکر کردم وقتی تمام وجود آدم میشه "تمنا "، چه حس بدیه که اونی که میخوای نشه.  حال گیری اساسی. ترجیح میدم اون حالت رو تجسم نکنم! اون موقع بود که هر چی گشتم دیگه خبری از اون حس شعف نبود که نبود! حالا من موندم و یه ترس.... یه ترس برای هر آرزو، که اگه نشه....

بین این "امید" و "ترس" و "انتظار"  دست و پا می زنم تا ببینیم چی میشه. ولی هرچی بشه خدا هست. اینجوری یه حس آرامش اضافه میشه. و سعی میکنم همونو بچسبم!

امیدوارم همه به آرزوهاشون برسن. منم برسم!  

یادم باشد ..... "خدا هست. همین کافیه."

 

ادامه نداشت ! همین جوری گفتم بیام اینجا از این امکانات هم استفاده کنم!