همه وبلاگا رو باز میکنم ، همه اونایی که خیلی وقته بهشون سر نزدم،...آهنگ وبلاگ بهزاد میگه که اون برگشته ...!
دوست داشتم بنویسم، همیشگی، نه نصفه و نیمه.
ولی همیشه بهانه ای هست برای وقت نکردن.
همیشه بهانه ای هست برای سانسور کردن،برای "خود سانسوری".
گاهی وقتا می بینم که بقیه هم مثل من هستند ولی اشکال من اینه که خیلی به خودم سخت می‌گیرم.
این صدایی که مدام داره سرزنش میکنه و مدام به من گیر میده... چرا اینو گفتی چرا اینکارو کردی... گاهی وقتا دلم میخواد خفه ش کنم و کمی آسوده باشم...
دارم به کارم فکر میکنم... به اون لحظه شیرینی که اون خانومه گفت، خدا خیرت بده،خدا هر چی میخوای بهت بده. (و من داشتم با تمام وجود به چیزی که این روزها میخوام فکر میکردم) اون لحظه رو با هیچی عوض نمی کنم... کارمو دوست دارم....
توی هفته نامه سلامت، صفحه آخرش، یه ستونی داره به اسم " ستون آخر" این‌بار در مورد دختری بود به اسم سمانه که M.S داره و پایینش شماره حسابی برای کمک بهش... پولی نداره که داروهاشو بخره... داشتم فکر میکردم به سمانه، که اختلاف سنی کمی باهاش دارم.
دغدغه اون خریدن داروهاشه... به دغدغه هام فکر کردم...
دارم به همه حرفایی فکر میکنم که دلم میخواست بنویسم ولی باز ... نمی‌نویسم...
فروردین، ماه دوست داشتنی من تموم شد...
این روزها شدیداً سرم توی کار خودمه! نمیدونم چرا ولی انگار اینجور تنها بودن رو ترجیح میدم،
برای عملی کردن فکرایی که تو سرمه(!) احتیاج به سکوت دارم و تمرکز. چقدر خوبه که توی اتاقم تنهام... گاهی دلم میخواد با گوشیم یه آهنگی چیزی بذارم ولی امتحان کردم هربار که اینکارو میکنم یکی در اتاق رو میزنه و میاد تو !
جدیداً هم که به آهنگ هیاهو شماعی زاده علاقمند شدم!